ΑΝΑΠΤΥΞΗ  :   Από τη θεωρία στην πράξη

Σε μία καταρρέουσα αγορά η ανάπτυξη αποτελεί το ζητούμενο για να την αναγκαία επανεκκίνηση και της τοπικής οικονομίας.

Μόνο που η ανάπτυξη δεν επιβάλλεται. Δεν μπορείς αύριο να πατήσεις ένα κουμπί για να έρθει η ανάπτυξη.

Ούτε αρκεί η επίκλησή της για να βγουν από την… υποχρέωση εκείνοι που έχουν και τις ευθύνες, εκ των θέσεων που κατέχουν, για να αναλάβουν πρωτοβουλίες, δράσεις και να λάβουν αποφάσεις που θα συμβάλουν σ’ αυτό που λέγεται ανάπτυξη.

Η ανάπτυξη, λοιπόν, δεν είναι μια αφηρημένη έννοια ή μία ουδέτερη διαδικασία απ’ η οποία προκύπτει από μόνη της με γενικόλογες διακηρύξεις. Ούτε μία ή και περισσότερες υποδομές, είναι ικανές από μόνες τους, αν δεν συνδυασθούν με συμπληρωματικές δράσεις, να οδηγήσουν στην ανάπτυξη.

Ούτε υπάρχει ανάπτυξη κατά παραγγελία. Δηλαδή, ανάπτυξη που να επιβάλλεται με μία απόφαση.

Ο προβληματισμός δεν είναι θεωρητικός, αλλά υπαρκτός και άμεσα συναρτημένος με την ανάπτυξη ως σύνθημα κενού ουσιαστικού περιεχομένου (στις περισσότερες των περιπτώσεων) που ακούγεται τα τελευταία χρόνια.

 Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν αποφάσεις και δράσεις που μπορούν να αναληφθούν και σε τοπικό επίπεδο για ανακοπεί η κατάρρευση και να αξιοποιήσουμε επιτέλους, αυτά που χαρακτηρίζουμε ως συγκριτικά πλεονεκτήματα και τα οποία μπορούν να αποδώσουν αναπτυξιακά και στον τόπο μας.

Ασάφειες και τις γενικόλογες διακηρύξεις είδαμε. Διαπιστώσαμε την αναποτελεσματικότητά τους. Ήρθε ο καιρός να δούμε και την ΑΝΑΠΤΥΞΗ. Κι αυτή δεν πρόκειται να τη δούμε, σύντομα, αν δεν αναβαθμιστεί το περιεχόμενο των προτάσεων από εκθέσεις ιδεών που είναι σήμερα.