Κάπως έτσι...

του Γιάνννη ΤΡΙΑΝΤΗ

Δεν γίνεται. Όσο κι αν έχεις «μάτι φώσφορο» και κάνεις «κουμάντο γερό», που λέει κι ο Σκαμπαρδώνης, οι λογαριασμοί δεν βγαίνουν. Κι έρχεται ξαφνικά ένα πρωί που λες με τρόμο: «Δεν φτάνουν τα λεφτά».

Όχι για λούσα και ξοδέματα, για ταξίδια και διακοπές, αλλά για τα στοιχειώδη. Τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, το στεγαστικό, τα φροντιστήρια των παιδιών... Και να πεις πως είχες ενδώσει στην ασωτία ή στα τραγούδια των Σειρήνων που έταζαν δάνεια κι ανέμελη ζωή στη ζώνη της νέας ευτοπίας; Τίποτε απ' όλα αυτά. Ούτε τζιπ με δανεικά, ούτε Μαλδίβες και Αράχωβες, ούτε μπουζούκια, εξοχικά, χλιδές και μεζονέτες. «Κανονική ζωή» και μετρημένα πράματα. Μια ζωή στην «αγορά», να πολεμάς με το σπαθί σου τα οξειδωτικά οκτάωρα, το αραλίκι και το βόλεμα, «δίχως καβάντζα καμμιά», που έλεγε κι ο Ασιμος, δίχως να 'χεις μπάρμπα στην Κορώνη και σιγουράτζες κρατικές... Το ίδιο και οι απέναντι, που βρέθηκαν ξαφνικά στην ανεργία, με δυο παιδιά και δίχως αποκούμπι. Αλλά και οι διπλανοί, του Δημοσίου, ο ένας δάσκαλος και η σύζυγος στην εφορία, διαμάντια και οι δυο, μακριά από βρωμιές και εξαρτήσεις, αγκομαχούν για να τα βγάλουν πέρα και κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι που αγόρασαν με δάνειο, κι άντε να μετρούν και να ξαναμετράνε για το ενοίκιο το παιδιού που σπουδάζει στη Θεσσαλονίκη και για το φροντιστήριο του δεύτερου, κι ας έχουν διαγράψει εξόδους, αγορές -τι αγορές δηλαδή; κάνα σιντί, κάνα βιβλίο, πάν' κι αυτά-, σινεμά, θέατρο και το ταξίδι-τάμα στο χωριό, κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα, το ξέχασαν κι αυτό. Γιατί «δεν φτάνουν τα λεφτά»... Και δίπλα τους, σχολεία χωρίς πετρέλαιο, νοσοκομεία δίχως γάζες, συνταξιούχοι με απλήρωτο εφάπαξ, έργα δημόσια στη μέση -δεν δίνουν πια λεφτά οι τράπεζες-, η αγορά στεγνή, χρωστάει δισ. το κράτος σε εξαγωγείς και επιχειρηματίες, βιτρίνες σβησμένες, παντού «πωλείται» και «ενοικιάζεται» και γειτονιές που ερημώνουν, άστεγοι, συσσίτια και θολό ποτάμι που φουσκώνει η ανεργία, λες και ήρθε ξαφνικός κατακλυσμός και δεν άφησε τίποτε όρθιο, ούτε τους απελπισμένους που ήρθαν από άλλα μέρη για ένα ξεροκόμματο και πέσανε σε ξέρα, εγκλωβισμένοι στη μοίρα τους κι αυτοί... Κι ύστερα λες, και απορείς, γιατί θολώνει το μυαλό και «παίρνει ανάποδες» ο κόσμος και λέει μέσα του πως δεν αντέχει και «θα τα κάνει λίμπα»...