Ο Καλλικράτης και τα χορτάρια

«Καλός ο Καλλικράτης, αλλά να μην μας πνίξουν και τα χόρτα…». Ναι, αυτή είναι μόνο μία από τις διαπιστώσεις που ακούγονται αυτές τις ημέρες στα χωριά η οποία, μπορεί να απαξιωθεί ως ευκαιριακή και λαϊκίστικη προσέγγιση μιας αντικειμενικά δύσκολης πραγματικότητας που αντιμετωπίζουν οι νέοι δήμοι και ειδικότερα οι δημοτικές αρχές.

Μπορεί όμως να αποτελέσει και αντικείμενο σοβαρής συζήτησης. Κι αυτό γιατί, τα παράπονα είναι συγκεκριμένα. Για παράδειγμα, σε πολλά δημοτικά διαμερίσματα τα χόρτα σε δημοτικά πάρκα και δημοτικούς χώρους άθλησης και παιχνιδιού είναι πάρα πολλά  δημιουργώντας προβλήματα στους κατοίκους και στα παιδιά που παίζουν σε αυτούς τους χώρους.

Τα παιδιά επιστρέφοντας στα σπίτια τους διαμαρτύρονται στους γονείς τους, για τα αυτονόητα κι αυτοί, απευθύνονται στη δημοτική αρχή ζητώντας τα αυτονόητα. Να κοπούν τα χόρτα γύρω από τους δημοτικούς χώρους που παίζουν για να μπορούν να παίζουν άφοβα.

Ο αντίλογος είναι εύκολος… Μα, καλά θα κριθεί μία μεταρρύθμιση όπως ο Καλλικράτης και ειδικότερα η αποτελεσματικότητα μιας δημοτικής αρχής λίγων μηνών που την έριξαν να κολυμπήσει στα βαθιά χωρίς σωσίβιο (όπου σωσίβιο βλέπε χρήματα) από τα χορτάρια στο δημοτικά διαμερισματα ;  Και γιατί όχι, θα λέγαμε εμείς…

Οι προσδοκίες των τοπικών κοινωνιών από την τοπική αυτοδιοίκηση και τη διοίκηση γενικότερα είναι συγκεκριμένες. Πάνε οι εποχές που τα… οραματικά έβρισκαν πρόθυμους ακροατές. Καλώς – κακώς, αυτή είναι η πραγματικότητα στις τοπικές κοινωνίες οι οποίες έχουν συγκεκριμένες απαιτήσεις. Οι πολίτες πλέον θέλουν τα στοιχειώδη. Καθαριότητα, αποψίλωση, πόσιμο νερό, δρόμους πρόσβασης. Τα υπόλοιπα έπονται… Από τα στοιχειώδη λοιπόν και την ικανότητα ή μη, των δημοτικών αρχών να τους τα προσφέρουν δεν θα κριθεί μόνο η τύχη τους, αλλά και η επιτυχία ή μη ενός φιλόδοξου εγχειρήματος όπως είναι η διοικητική μεταρρύθμιση.