Βαρύτατο κοινωνικό πλήγμα οι συγχωνεύσεις των σχολείων

Η Άννα της Παιδείας και της Διά βίου Αμάθειας, κτύπησε πάλι! Έτσι και την αφήσουμε να διαχειριστεί τα της Παιδείας μας για κάμποσο καιρό ακόμα, θα πάμε πολλά χρόνια πίσω.

Θέλει λέει να κάνει εξορθολογισμό  στην κατανομή του μαθητικού δυναμικού της χώρας, για να είναι λέει τα σχολειά μας «βιώσιμα»! Τί είναι εν τέλει το  ελληνικό σχολείο;  Η  επιχείρηση που πρέπει να είναι κερδοφόρα και που γι αυτό  επιβάλλεται να ελέγχεται η βιωσιμότητά της;

Η Παιδεία βεβαίως και είναι Επένδυση, αλλά όχι για την κερδοφορία της σε χρήμα και υλικά αγαθά, αλλά  ως η σημαντικότερη Επένδυση στην Ποιότητα του Ανθρώπου που παιδεύεται και που αυτός θα είναι ο αυριανός  πολίτης!  Και τι σκέφτηκε;  Σκέφθηκε με περίσσια «σοφία»,  να κάνει συνενώσεις σχολείων για να εξοικονομήσει προσωπικό και κτήρια. Βρήκε σαν αφορμή, το αναντίρρητο πρόβλημα στην εκπαίδευση των παιδιών της αραιοκατοικημένης ελληνικής επαρχίας και το κατέστησε καθολικό, για ολόκληρη τη χώρα.  Το έφερε και στην Αττική, που ως γνωστόν στεγάζει τη μισή Ελλάδα, χώρια τους μετανάστες της.

Ναι, προτίθεται να στοιβάξει ξανά τα παιδιά σε τμήματα που ο αριθμός των μαθητών θα είναι «εναρμονισμένος» με το νόμο και να συγχωνεύσει, να συνενώσει  σχολεία, δηλαδή στην ουσία να καταργήσει σχολεία! H συγχώνευση σχολείων είναι στην ουσία κατάργηση και η κατάργηση σχολείου επιφέρει βαρύτατο κοινωνικό κτύπημα.

Εντελώς φαρισαϊκά και αφού έχει διαβουλευτεί καιρό τώρα με τους διευθυντές της Α/βάθμιας και της Β/βάμιας Εκπαίδευσης και έχει ήδη στα χέρια της τις προτάσεις τους, θυμήθηκε ότι υπάρχει και μια αιρετή Τοπική Αυτοδιοίκηση και την καλεί τάχα σε διαβούλευση, με καθυστέρηση δύο τουλάχιστον μηνών. Άνοιξε υποτίθεται και έναν διάλογο με τους πολίτες, μέσω του opengov του υπουργείου της, για μόνον τέσσερις μερούλες και ήσυχη πια πως ο διάλογος ολοκληρώθηκε στο τετραήμερο, συνεχίζει ακάθεκτη το φιλεκπαιδευτικό της έργο! Δεν είδε, ή μάλλον δεν της είπαν οι ακριβοπληρωμένοι σύμβουλοί της, πως υπάρχει ένας νόμος ο γνωστός 1566, ο οποίος είναι εν ισχύ ακόμα και ο οποίος καθορίζει πως στις μεταβολές των σχολείων συμμετέχει και έχει καθοριστικό λόγο και η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Το γιατί είναι αυτονόητο! Πέρα από τη Σχολική Μέριμνα, την οποία έχει ήδη ως αρμοδιότητα εδώ και πολλά χρόνια, είναι και η κατ’ εξοχήν εξουσία, η πλησιέστερη προς τον πολίτη και γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα ασχετόπουλο της κεντρικής εξουσίας, τα του οίκου της.

Επειδή λοιπόν η κυβέρνηση του μνημονίου, δεν είπε ποτέ την αλήθεια στον ελληνικό λαό και επειδή πρόσφατα ο ίδιος ο Στρος  Καν ξεμπρόστιασε κανονικότατα τον πρωθυπουργό, είναι καιρός να μάθουμε και όλοι εμείς, πως απ’ όπου πέρασε το ΔΝΤ, πέρα από τα γνωστά κτυπήματα που επέφερε, κτύπησε αλύπητα και την Παιδεία και έκλεισε σχολεία. Το αν άνοιξε φυλακές δεν το ξέρουμε, αλλά κι αν άνοιξε θα μας το λέγανε;

Καλούνται την προσεχή  Δευτέρα 28/2  οι δήμαρχοι, να πάνε με τις προτάσεις τους για να επικυρώσουν τις ειλημμένες αποφάσεις της  κυβέρνησης. Μιας κυβέρνησης, που φρόντισε πριν καλά-καλά ορκιστεί, να απαλείψει από τον τίτλο του υπουργείου τον ορισμό  της Παιδείας ως «Εθνική», που ακολουθεί πιστά τις εντολές του ΔΝΤ και μιας υπουργού που «εκτιμά»  ιδιαιτέρως πολύ, το δημόσιο σχολείο. Γι αυτό και δεν του εμπιστεύθηκε το δικό της παιδί, για καμιά από τις βαθμίδες της Δημόσιας Εκπαίδευσης!

Επειδή όμως εμείς, δεν είμαστε και τόσο πολύ «σοσιαληστές» σαν αυτούς που μας κυβερνάνε, ζητάμε από τους τοπικούς άρχοντες να εναρμονίσουν τις προτάσεις τους, όχι  με τα σχέδια της υπουργού αλλά με το κοινό αίσθημα των δημοτών  και των κατοίκων του Δήμου τους και να στηρίξουν με όλες τους τις δυνάμεις το Δημόσιο Σχολείο. Τους ζητάμε να πουν το μεγάλο όχι, σε αυτήν την επιχειρούμενη υποβάθμισή του και να προτάξουν τα αδιαμφισβήτητα επιχειρήματα, που προβάλουν οι τοπικές κοινωνίες, τόσο σε επίπεδο γονιών όσο και σε επίπεδο εκπαιδευτικών. Οφείλουν να συμβάλλουν στην αναβάθμιση της Εκπαιδευτικής Διαδικασίας και να αντισταθούν στην όποια υποβάθμισή της επιχειρηθεί, για τα σχολεία του Δήμου τους.

Τα επιχειρήματά τους πολλά! Τα σημαντικότερα όμως συνοψίζονται:

1.Στο ενδιαφέρον τους για την  ασφάλεια των μαθητών, οι οποίοι δεν επιτρέπεται να  βαδίζουν μεγάλες αποστάσεις μεταξύ σπιτιού και σχολείου και προπαντός να μην  διασχίζουν δρόμους μεγάλης κυκλοφορίας.

2.Στο ενδιαφέρον τους να μην χαθεί το σχολείο της γειτονιάς,  η απόκτηση του οποίου  αποτέλεσε  μια κατάκτηση τα τελευταία χρόνια, μετά το αποτυχημένο μοντέλο των τεράστιων   και απρόσωπων διδακτηρίων, τύπου Γκράβας. Για  να διαφυλαχθεί όμως αυτή η κατάκτηση, οι όποιες συγχωνεύσεις πρόκειται να γίνουν με το πρόσχημα του δήθεν «εξορθολογισμού», δεν πρέπει να επιτρέψουν μετακινήσεις παιδιών και την επαναδημιουργία μεγάλων σχολικών μονάδων.

3.Στην ιδιαίτερη γνώση τους   για τη  δυναμική ανάπτυξης, που παρουσιάζουν οι Δήμοι τους τα τελευταία χρόνια και βάσει της οποίας  κάποιοι Δήμοι θα έπρεπε να προβλέπουν και να μεριμνούν για απόκτηση νέων σχολικών κτηρίων και όχι να καταργούνται τα ήδη λειτουργούντα σχολεία. Σε αυτό συνηγορεί και το γεγονός ότι αυτή τη χρονιά θα γίνει η απογραφή από τη στατιστική υπηρεσία, που διενεργείται κάθε  10ετία, από τα στοιχεία της οποίας θα αντληθούν σημαντικά συμπεράσματα.

4. Στην πίστη  τους  πως η αύξηση του αριθμού των μαθητών στα τμήματα είναι στην ουσία  πισωγύρισμα, που θα δημιουργήσει προβλήματα σε πολλές περιπτώσεις και κυρίως στη εφαρμογή του προγράμματος του Νέου Σχολείου, που ευαγγελίζεται η υπουργός. Διότι  κάθε αύξηση του αριθμού μαθητών στην τάξη , μπορεί προσωρινά να επιφέρει ευημερία στον αριθμό των αιθουσών που ενδεχομένως θα εξοικονομηθούν, αλλά θα αποβεί εις βάρος των ίδιων των μαθητών. Το κέρδος από την εξοικονόμηση των χώρων είναι άνευ  σημασίας, όταν συγκρίνεται με τη ζημιά που θα επιφέρει στη διαδικασία της μάθησης. Αναμφισβήτητα η αύξηση του αριθμού των μαθητών θα ταυτιστεί απολύτως με την  αύξηση των μαθησιακών ελλειμμάτων.

5.Στην πεποίθησή τους ότι οι συγχωνεύσεις θα δημιουργήσουν επιπλέον και εργασιακά προβλήματα στους εκπαιδευτικούς, κάποιοι εκ των οποίων θα  ξαναγυρίσουν στην «ομηρία» του παρελθόντος, με την υπαγωγή τους στη διάθεση των ΠΥΣΠΕ και  ΠΥΣΔΕ και με ό, τι αυτό συνεπάγεται. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως αυτή η εργασιακή ανασφάλεια, θα έχει  αντίκτυπο  δυστυχώς και στην απόδοση του εκπαιδευτικού τους έργου και κατ’ επέκταση στην εκπαιδευτική διαδικασία. Οι εκπαιδευτικοί όμως αποτελούν βασικότατο μοχλό της σχολικής κοινότητας, μαζί με τους μαθητές τους και τους γονείς των και τους αξίζει καλύτερη μεταχείριση.

Με γνώμονα πάντα, πως  η χρηματοδότηση της Παιδείας δεν πρέπει να θεωρείται ως Δαπάνη, ώστε να υπόκειται σε αυξομειώσεις ανάλογα με την οικονομική κατάσταση, αλλά ως η σοβαρότερη και επικερδέστερη Επένδυση για το αύριο της Πατρίδας, ελπίζουμε πως τουλάχιστον η Τοπική Αυτοδιοίκηση θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και δεν θα επιτρέψει να δοθεί το τελειωτικό κτύπημα στο Εκπαιδευτικό μας Σύστημα. Γιατί η Παιδεία είναι δικαίωμα για τους πολλούς και όχι προνόμιο για τους λίγους.