Στο τηλέφωνο, ο δήμαρχος...

Εδώ και λίγο καιρό, ο δήμαρχος, μετά την ρήξη του με τους 4 πρώην αντιδημάρχους και τις διαφοροποιήσεις στο δημοτικό συμβούλιο κάποιων συμβούλων της πλειοψηφίας,έχει αποδυθεί στη προσπάθεια δημιουργίας πολιτικών προγεφυρωμάτων σε περιοχές που δεν είχε απολύτως κανένα έρεισμα   ή σε άλλες, που φοβάται ότι στο μέλλον θα μείνει χωρίς.   Σ' αυτό το project στενός του συνεργάτης είναι ο κάπτεν Τζίμυ ο "πειρατής", που οργανώνει τις συναντήσεις με τοπικούς παράγοντες (που έως τώρα ήταν -ή ακόμα είναι- με την αντιπολίτευση) για να τους προσελκύσει ως μελλοντικούς πολιτικούς συμμάχους.  

Εκείνο όμως που δεν είναι τόσο γνωστό, είναι ότι ο δήμαρχος τηλεφωνεί προσωπικά και σε μεμονωμένα πρόσωπα, που κρίνει ότι εξυπηρετούν τους σχεδιασμούς του - είτε τους εφήμερους  είτε τους μελλοντικούς (για ένα "νέο" ψηφοδέλτιο στις ερχόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν). Η σκοπιμότητα της κίνησής του είναι διπλή: αφενός προσπαθεί να εξισορροπήσει τις φυγόκεντρες κινήσεις των υπαρχόντων στελεχών του με "νέο αίμα" και αφετέρου να "καβαντζάρει" κάποια ονόματα ώστε να μην προλάβουν οι άλλοι...

Η στρατηγική αυτή στηρίζεται στην (ούτως ή άλλως) σημαντική γοητεία και κολακεία που ασκούσε κι εξακολουθεί να ασκεί στον μέσο πολίτη ένα προσωπικό τηλεφώνημα από τον δήμαρχο . Φαντάσου λοιπόν ν' ακούς τον πρώτο πολίτη του Δήμου να σου λέει ότι "γνωρίζει την διάθεσή σου για προσφορά και έχει εκτιμήσει τις ικανότητές σου". Και γι αυτό, "χρειάζεται την βοήθειά σου" - όχι για τον ίδιο, αλλά "για το καλό του δήμου" φυσικά... Για σκέψου, πόσο "ψηλώνεις" με μιας; 

Κι επειδή, ως γνωστόν, εμείς οι νεοέλληνες είμαστε ιδιαίτερα ευάλωτοι στην κολακεία, αυτομάτως μας πιάνει κάτι σαν λιγούρα... Κι όσο πιο δύσκολα τα φέρνουμε επαγγελματικά τέτοιους καιρούς, όσο πιο οικονομικά περιθωριοποιημένοι νιώθουμε, τόσο μεγαλύτερη και η επίδραση του ιδιότυπου αυτού "ναρκωτικού". Άσε που ο "παίκτης" είναι (κυριολεκτικά) άπαικτος σε κάτι τέτοια - πωλητής ελπίδας με doctora΄! Ο μάγος της ψευδαίσθησης - μπορεί να σου πουλήσει συσκευασία με τρεις γκοφρέτες προσφοράς για ολόκληρο κουτί με σοκολατάκια Godiva...

Η καινούργια μας ιδιότητα και -προπαντός- ο καινούργιος μας τίτλος θα μας είναι εξόχως χρήσιμα. Τώρα πια θα μπορούμε να βλέπουμε τον προϊστάμενο στη δουλειά μας χωρίς να σκύβουμε το κεφάλι που δεχθήκαμε να δουλεύουμε υπερωρίες και με λιγότερα λεφτά - φτάνει που η αξία μας αναγνωρίστηκε αλλού. Ούτε θα μας πειράζει που δώσαμε το μεγάλο αμάξι γιατί δεν είχαμε να πληρώσουμε τις δόσεις ή τα τέλη - στο κάτω κάτω, καλύτερη κούρσα απ' το υπηρεσιακό του δήμου υπάρχει; Μόνο η εξουσία που απορρέει όταν το καβαλάς φτάνει...

Δυστυχώς όμως φίλοι μου, η τέχνη αυτή είναι παλιά - απ' τις παλιότερες στις ανθρώπινες κοινωνίες. Γιατί δεν πρόκειται για προσφορά στο κοινωνικό σύνολο, αλλά για συναλλαγή με την εξουσία. Παίρνεις την "θεσμική" αναγνώριση και τον τίτλο - κι ίσως και κάνα χαρτζηλίκι ενίοτε - με αντάλλαγμα την σιωπή σου. Σ' αυτά που έβλεπες και τώρα πια δεν βλέπεις. Σ΄αυτά που αναρωτιόσουν και τώρα πια δικαιολογείς. Σ' εκείνα που ήθελες ν' αλλάξεις και τώρα πια ξέρεις πως δεν γίνεται.

Γι αυτό λοιπόν, όταν ακούσεις την βαθειά και σοβαρή φωνή του "πωλητή" στην άλλη άκρη του σύρματος, σκέψου κι ένα άλλο ενδεχόμενο:

αυτό που προσπαθεί να σου πουλήσει είναι απλώς ένα εισιτήριο για τον Τιτανικό...

Σχολιαστής