Πρόσωπα, αντιλήψεις και πρακτικές

Κάποιοι φίλοι αναγνώστες έχουν κατά καιρούς υποστηρίξει ότι μέσα από   το blog γίνονται επιθέσεις σε πρόσωπα από την διοίκηση του δήμου και από την αντιπολίτευση,  καθώς και τους συνεργάτες τους – αιρετούς και μη. Φοβάμαι ότι δεν έχουν πιάσει το νόημα. Αν διαβάσουν τις αναρτήσεις εξ αρχής, θα δουν πως ο στόχος δεν είναι τα συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά μια συγκεκριμένη αντίληψη και νοοτροπία. Μια αντίληψη που ‘δεν ζητά και πολλά’ από την (εκάστοτε) δημοτική αρχή και υποβιβάζει εμάς τους δημότες με την φτώχια των αποτελεσμάτων της.

Η αντίληψη αυτή είναι δυστυχώς διαδεδομένη στην ελληνική κοινωνία, που “θέλει, αλλά δεν μπορεί  - ’νταξ μωρέ και τι πειράζει”. Είναι εκείνη που επί δεκαετίες είχε ως όραμα ‘μια θέση στο δημόσιο’ και μετά “θα καααάθεσαι” - προκειμένου να έχεις δυνάμεις για την απογευματινή δουλειά ή χρήματα για το Σαββατοκύριακο σε κάποιο χιονοδρομικό κέντρο. Είναι η νοοτροπία του “θα μου μάθεις εσύ τη δουλειά μου;”, της μη-αξιολόγησης των αποτελεσμάτων και της μη-λογοδοσίας για τον τρόπο διαχείρισης των κοινών. Είναι επίσης αυτή της (σχεδόν πάντα ατιμώρητης) παρανομίας για την εξυπηρέτηση των ημετέρων, που (ειρήσθω εν παρόδω) δημιουργεί αυλές και κάστρα, αμφότερα χρήσιμα άμα κινδυνεύσουμε. Είναι όμως κι αυτή, που με την ανημπόρια της, έφτιαξε τον χώρο για τα golden boys και τα κοράκια που μας κατασπάραξαν. Είναι με λίγα λόγια η αντίληψη, που πίστεψε στο επιμύθιο όλων των ελληνικών παραμυθιών: “και ζήσανε αυτοί (οι ήρωες) καλά κι εμείς καλύτερα” – έστω κι αν ‘εμείς’ δεν κουνήσαμε ούτε το δαχτυλάκι μας…

Σε πολιτικό επίπεδο, η αντίληψη αυτή μπορεί να αναγνωρισθεί εύκολα, καθώς οδηγεί (σχεδόν αναπόφευκτα) τα υποκείμενά της σε μια κλασική κλιμάκωση εκφράσεων: “δεν επιτρέπουμε σε κανένα να αμφισβητεί τις προθέσεις μας – εμείς κάνουμε ό,τι μπορούμε, αλλά οι συνθήκες είναι αντίξοες – κάνουμε την αυτοκριτική μας και προχωρούμε με αίσθημα ευθύνης – τέτοιες κακόβουλες επιθέσεις ενισχύουν την ενότητα και την αποφασιστικότητά μας” και άλλα τέτοια υπέροχα….

Το πρόβλημα με αυτού του είδους τα ‘νανάκια’ δεν εξαντλείται στις (όντως άκρως εκνευριστικές) φρασεολογίες τους, που προσβάλλουν την νοημοσύνη μας . Ούτε στο ότι σε τελική ανάλυση δεν παράγουν τίποτα, ενώ παράλληλα καλοπληρώνονται – και μάλιστα πολλοί και με μισθούς, που (πλέον) ούτε στο όνειρό τους δεν θα έβλεπαν. Ούτε καν στο ότι κάμποσοι από δαύτους έχουν πιαστεί ‘κλέπτοντες οπώρας’. Κατά την γνώμη μου, το σοβαρότερο πρόβλημα που δημιουργούν είναι ότι πείθουν την κοινή γνώμη ότι μέχρι εκεί αξίζουμε σαν πολίτες και δημότες. Ότι αξίζουμε τόσο λίγο, ώστε να έχουμε τέτοιους ‘ηγέτες’ σαν και του λόγου τους.

Γι αυτό και δεν πρέπει να διαμαρτυρόμαστε άμα βλέπουμε τα σχολεία να μην έχουν λεφτά για πετρέλαιο θέρμανσης και φωτοτυπικό χαρτί, άμα βλέπουμε τα σκουπίδια κάθε λίγο να μας πνίγουν στις γειτονιές, στους δρόμους και στις πλατείες, άμα βλέπουμε τα έργα υποδομής να μην γίνονται ή να στοιχειώνουν ατελείωτα, άμα βλέπουμε τις δημοτικές υπηρεσίες να σέρνονται χωρίς πλάνο και καθοδήγηση, άμα βλέπουμε να μπουκάρουν μέρα μεσημέρι στο διπλανό σπίτι και να το ληστεύουν, άμα βλέπουμε τα παιδιά μας άνεργα ή ξενιτεμένα ή να κινδυνεύουν από τα ναρκωτικά, άμα βλέπουμε όλα αυτά – και άλλα τόσα - κι αυτούς περί άλλα να τυρβάζουν…

Αρκεί που έχουμε ‘ξεχωριστές εκδηλώσεις’ με πίτες, γλυκά και απεριτίφ και περισσή (αρχοντοχωριάτικη) αβροφροσύνη ανάμεσα σε εκλεκτό ακροατήριο. Κι από την άλλη και τίποτα κοψίδια και κρασιά που και που, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε δηλαδή. Άρτος και θεάματα για όλα τα γούστα! Αρκεί που έχουμε την ψευδαίσθηση της λαϊκής εντολής και του απέραντου διαθέσιμου χρόνου. Όμως, ενώ η λαϊκή εντολή μπορεί να δίνεται κάθε φορά στις εκλογές, όπως δείχνουν οι τρέχουσες εξελίξεις, μπορεί να ζητηθεί πίσω νωρίτερα και μάλιστα όχι πάντα με ευγενικό τρόπο. Όσο για τον χρόνο, που ποτέ δεν ήταν άπλετος, είναι πολύ εύκολο να χάσει κανείς την αίσθησή του. Και μαζί να χάσει και τις ευκαιρίες (το timing) που δίνει σε όσους έχουν τον νου τους. Τώρα, για τους άλλους, τα ‘νανάκια’…

Η παραπάνω πρακτική δούλεψε καλά τις τελευταίες δεκαετίες. Πολλοί φελλοί αναδείχθηκαν στα πολιτικά (και όχι μόνο) πράγματα, γιατί σαν τα σκατά, έτσι κι αυτοί επιπλέουν στα λιμνάζοντα νερά. Δυστυχώς όμως (ή μάλλον ευτυχώς), η πρακτική αυτή έφτασε στα όριά της κι επομένως στο τέλος της. Όσο βιώνει κανείς τα αποτελέσματά της, η υπομονή του εξαντλείται. Και το φουσκωμένο ποτάμι θα τα παρασύρει όλα – φελλούς και σκατά...

Παρ’ όλα αυτά όμως, η ευθύνη δεν πρέπει να διαχέεται 'γενικώς' και τελικά να χάνεται. Η λογική και πρακτική αυτή έχουν συγκεκριμένα πρόσωπα που τις εκφράζουν και τις υλοποιούν. Και τα περισσότερα από αυτά τα πρόσωπα δεν είναι πρωτάρηδες της τοπικής δημοτικής - πολιτικής σκηνής. Τουναντίον, είναι παλιοί και έμπειροι ‘παίκτες’. Γι αυτό και δεν έχουν καμιά δικαιολογία. Κι έτσι οι αναρτήσεις μας είναι όντως σκληρές κάποιες φορές - κι ελπίζω όχι άδικες. Αλλά δεν είμαι εγώ που θέλω να τους πικράνω ή να τους αδικήσω. Είναι ο δικός τους βίος και πολιτεία που τους ζητάει τα ρέστα.

Κι όπως έλεγαν κι οι Stranglers: Life shows no mercy …

                                                       Σχολιαστής