Κράτα γερά, λοιπόν, Ντίνο           του Γιάννη Κεσσόπουλου

Πάντοτε αναρωτιόμουνα πως γίνεται ο Χ αθλητής ή ο Ψ διαιτητής να ακούει από την κερκίδα εν χορώ ότι«γ……ι η μάνα του» και να μην σηκώνεται να φύγει από το παιχνίδι. Θα πει κάποιος ότι κι αυτό μες στο παιχνίδι είναι, αλλά για έναν τρίτο, με πιο καθαρό μυαλό, που βλέπει εκείνη την ώρα το μίσος στο πρόσωπο των κανίβαλων της κερκίδας, η ανθρώπινη αντίδραση είναι να πεις «να χέσω και τα λεφτά σας, να χέσω και το χειροκρότημά σας» και να σηκωθεί να ..φύγει από τον αγωνιστικό χώρο –σκεφθείτε τι σοκ θα ήταν για τον ελληνικό αθλητισμό! Όχι να πάει κόντρα στο σύστημα, αλλά να μη αποδεχθεί απλώς τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το σύστημα. Να προτιμήσει να πάει σπίτι του. Να παραμείνει ή να ξαναγίνει άνθρωπος. Απλά.

Επίσης, πάντοτε αναρωτιόμουνα τι καρδιά πρέπει να έχει ένας υπουργός για να αντέξει ακούνητος ένα ναυάγιο όπως εκείνο του «Σάμινα», στο οποίο πνίγηκαν ογδόντα τόσοι άνθρωποι. Ή το άλλο το αεροπορικό με το «Helios». Μάλλον πέτρα…

Αναρωτιόμουν, επίσης, τι τα θέλει ένας γερο-πρόεδρος (της Δημοκρατίας) τα εκατόν τόσα χιλιάρικα μισθό το χρόνο, όταν όλα του τα ‘χουν πληρωμένα, νοίκι – στεγαστικό δεν έχει εκεί στο Προεδρικό Μέγαρο, μεταφορές αεροπορικώς και τσάμπα. Τι θα τα κάνει, λοιπόν; Στον τάφο θα τα πάρει μαζί του; Κτερίσματα δεν χώνουν πια οι ιθαγενείς…

Εδώ και δυο χρόνια αναρωτιέμαι κι εγώ, μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες –υποθέτω- Έλληνες, πως είναι δυνατόν να υπογράφονται μνημόνια, να κόβονται μισθοί και συντάξεις στο μισό, να μπαίνουν «λουκέτα» και να φουντώνει η ανεργία, να φτωχαίνουν αναγκαστικά τα 2/3 των Ελλήνων, και στη Βουλή το χαβά τους. Αυξάνουν μισθούς, διατηρούν προνόμια, ούτε σκέψη για παραίτηση. Χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα το Γιωργάκη, αλλά την άλλη μέρα του δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης. Μόνη έννοια η προεδρία, ποιος θα διαφεντέψει τα ερείπια. Η Σακοράφα κι ο Δημαράς θα μοιάζουν με χαζούς… αφελόσαυρους που άφησαν τη βουλευτική αποζημίωση έτσι εύκολα…

Τέτοιες ενέργειες, μετά από 38 χρόνια μεταπολιτευτικής αφασίας, μολονότι αυτονόητες για έναν συνηθισμένο και λογικό άνθρωπο, θα φάνταζαν πράξεις ηρωικές σ’ αυτήν την Ελλάδα -όπως τη φιλοτέχνησαν οι ατάλαντοι. Σ’ αυτήν την Ελλάδα όπου όλα ξεχείλωσαν, όπου κάθε έννοια έγινε σχετική, όπου ο καθένας είναι ό,τι δηλώσει, το ανθρώπινο είδος έδωσε τη θέση του σε ένα άλλο, με διαφορετικές αντοχές στην ανομία, στο δυστύχημα, στον πόνο και στη ψιλο-λαμογιά. Χωρίς αρχές, χωρίς ήθος, χωρίς όρια. Πάνω απ’ όλα η καρέκλα, η βολή, το χρήμα. Αδιαπραγμάτευτα. Χωρίς δεύτερη σκέψη.

Όταν, λοιπόν, ξέρεις ότι το κριτήριο για το βραβείο είναι η επετηρίδα του γήρατος, όταν βλέπεις ότι αυτοί που σε βραβεύουν δεν εφαρμόζουν ούτε μια λέξη από τους στίχους σου, όταν νοιώθεις ότι το σύστημα σε φλερτάρει για να σου φορτώσει ψόγο και να σε ξεφορτωθεί, τότε αρκεί να είσαι ακόμη άνθρωπος για να πεις «ούτε θα εμφανιστώ ούτε θα απλώσω το χέρι για να το πάρω. Δεν θέλω ούτε τα βραβεία ούτε τα λεφτά τους». Ή να είσαι ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος που μόλις αυτό το κράτος που λέγεται Ελλάδα του απένειμε το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων των Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας. Μία πραγματικά ηρωική πράξη το «φτύσιμο». Κράτα γερά, λοιπόν, Ντίνο. Δώσε μας ολόκληρο το παράδειγμα αντίστασης στην Ελλάδα της παρακμής. Μην ενδώσεις. Στο κάτω κάτω, κανείς δεν είναι πιο φίλος από τις γατούλες σου…