Η εξουσία σαν ναρκωτικό

' Love is the drug' τραγουδούσε ο Brian Ferry στην δεκαετία του 70. Ήταν ένα πολύ πιασάρικο κομμάτι που συνδύαζε μια γενικώς παραδεκτή αλήθεια με μια μουσική, που για πολλά χρόνια μετέπειτα έκανε πολλές και πολλούς από μας να λικνιζόμαστε στον ρυθμό της. Εκτός όμως από την καλή μουσική, ένα ξεχωριστό γνώρισμα των Roxy Music ήταν η προσεγμένη σκηνική τους παρουσία. Υπήρχαν φανταχτερές γκομενίτσες, που λικνιζόντουσαν στο φόντο και βοηθούσαν στα ρεφρέν, φυσσαλίδες αέρα που έπεφταν από ψηλά και κάθε είδους εφέ που βοηθούσε στην δημιουργία ονειρικής ατμόσφαιρας. Όλα αυτά λοιπόν, μουσική, απλές αλήθειες, γκομενίτσες και εφέ έκαναν έναν καλό συνδυασμό, που ακόμα και σήμερα γοητεύει.

Δεν ξέρω πώς ήρθαν όλα αυτά στο μυαλό μου όταν αποφάσισα να γράψω κάτι για όλα αυτά που άκουγα προεκλογικά ότι θα γίνονταν στον καινούργιο δήμο Χαλκηδόνος  και για όλα αυτά που δεν βλέπω να γίνονται εδώ και 2,5 χρόνια τώρα. Ίσως είναι που νοιώθω ότι γενικώς με έχουν φλομώσει στις φούσκες, όπως για παράδειγμα το προεκλογικό σύνθημα "για μια Ισχυρή Ανεξάρτητη Ένωση " που ήδη φαίνεται ότι ήταν μούφα.  Το σίγουρο όμως είναι ότι το αποτέλεσμα κάθε άλλο παρά ονειρικό μοιάζει. Ένας Δήμος που υπολειτουργεί, διασκορπισμένες υπηρεσίες σε στέλνουν από τον Άννα στον Καιάφα για πράγματα που παλιότερα ήταν υπόθεση τριών λεπτών στα τοπικά καταστήματα, το προσωπικό στριμώχνεται σε στενάχωρα γραφεία. Σπασμωδικές κινήσεις χωρίς πλάνο αλλά με πολλά υπονοούμενα, παρατρεχάμενοι που αυτο-συστήνονται ως σύμβουλοι της εξουσίας και ξεχύνονται στις πιάτσες ως νταλαβεριτζήδες  κλπ.

Μα πιο πολύ, είναι αυτό το λουδοβίκειο πνεύμα (L' etat c' est moi) "Αποφασίζομεν και διατάζομεν" λέγαν παλιότερα κάποιοι. Κάτι αντίστοιχο φαίνεται να λένε και να κάνουν ο Δήμαρχος και οι γύρω από αυτόν, που "είδε ο κώλος τους βρακί (εξουσίας)".

Νομίζω πως η δύναμη που ασκεί η εξουσία στους ανθρώπους είναι τρομακτική. Τους μεταμορφώνει από "καλούς ανθρώπους" που ήταν παλιά (όπως έχω ακούσει για κάποιους εξ αυτών) σε κάτι άλλο. Λειτουργεί σαν ναρκωτικό: τους πηγαίνει σε μιαν άλλη κατάσταση - φαντασιακή και τους κάνει να βλέπουν και να ακούν επιλεκτικά πράγματα. Ή μάλλον να μην ακούν σχεδόν καθόλου, παρά μόνο να λένε στους άλλους τι να κάνουν. Κι όσο τα προβλήματα που παραμένουν άλυτα τους υπενθυμίζουν την ενοχλητική πραγματικότητα, τόσο μεγαλύτερη ανάγκη έχουν την "τζούρα" της εξουσίας, που πια γίνεται εξάρτηση. Κι όσο κι αν οι ίδιοι νομίζουν ότι ελέγχουν την κατάσταση (όπως όλοι οι εξαρτημένοι νομίζουν ότι μπορούν να το κόψουν άμα θελήσουν), η ντόπα τους τραβάει μέσα - και προς τα κάτω. Σ΄ενα φαύλο κύκλο ανικανότητας κι εξάρτησης, που για να καλυφθεί μετατρέπεται κάποτε - γρήγορα - σε κύκλο φαυλότητας.

Οι Ανώνυμοι Αλκοολικοί - και άλλες τέτοιες οργανώσεις υποστήριξης εξαρτημένων ατόμων - έχουν ένα πρόγραμμα 12 βημάτων, το πρώτο από τα οποία είναι το εξής: "Παραδέξου την αδυναμία σου - ο παλιός τρόπος να αντιμετωπίζεις τα πράγματα δεν σε βοηθάει πια και δεν έχει νοήμα να τον κρατάς - κάνε χώρο για μια νέα οπτική, διαφορετική".

Όπως όμως γνωρίζουμε, τα ποσοστά απεξέρτησης είναι μάλλον μικρά. Αυτοί που βγαίνουν ζωντανοί είναι όσοι έχουν θάρρος και υποστήριξη. Φοβάμαι όμως ότι τίποτα από τα δύο δεν υπάρχει σε επαρκή ποσότητα στην παρέα από την "άκρη της πόλης", που ήρθε και στρογγυλοκάθησε στο κέντρο της σκηνής. 

'Ιδωμεν.

Σχολιαστής