Η απώλεια της εξουσίας

Όπως ανέφερα και στην προηγούμενη ανάρτηση, θεωρώ ότι το επόμενο δημοτικό συμβούλιο θα αποτελέσει ορόσημο για τις επερχόμενες εξελίξεις στο δημοτικό σκηνικό. Οι λόγοι για μια τέτοια εκτίμηση είναι οι εξής:

Η δημοτική αρχή δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την κατάσταση

Ο δήμαρχος και η ηγετική ομάδα επιμένουν να καλλιεργούν στο (συλλογικό) μυαλό της παράταξής τους μια φαντασιακή εικόνα της δημοτικής πραγματικότητας. Κάνουν πως αγνοούν τις αλλαγές που έχουν συμβεί τα τελευταία δυόμιση χρόνια και που έχουν οδηγήσει (με δική τους ευθύνη) στην απώλεια σχεδόν της πλειοψηφίας στο δημοτικό συμβούλιο. Έχουν μείνει στην επομένη της εκλογικής τους νίκης, γι αυτό και συχνά επικαλούνται την λαϊκή εντολή, που τους ανέθεσε την ευθύνη άσκησης της διοίκησης, χωρίς όμως να έχουν αξιολογήσει το έργο τους μέχρι τώρα. Για όλα φταίνε οι άλλοι (οι υπάλληλοι, το κράτος, η αντιπολίτευση, οι ‘συνωμότες’ κλπ), που δεν τους αφήνουν να κάνουν έργο. Επιμένουν δε να μην βάζουν προς (ουσιαστική) συζήτηση και κριτική στο εσωτερικό τους τα αλλεπάλληλα αδιέξοδα της πολιτικής τους. Έτσι, περιορίζονται σε μια γκρίνια μικρού παιδιού - ή μήπως γεροντοκόρης; Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν έχουν πάρει κανένα διορθωτικό μέτρο για την ασκούμενη διοίκηση, αλλά αντιθέτως το μόνο που προσπαθούν είναι να κουκουλώνουν τα προβλήματα

Η ηγετική ομάδα για να αντιμετωπίσει την πίεση που δέχεται (από πολλούς και διάφορους), της προσδίδει μια (αστεία) πολιτική διάσταση: Όσοι την αμφισβητούν και δεν συντάσσονται (δια της ψήφου τους) μαζί της, είναι ‘αντιδημοκράτες’ – τελευταία δε και ‘αποστάτες’…! Δηλαδή, μεταφέρει την ευθύνη της μη-διοίκησης στους συμβούλους που καταψηφίζουν τις εισηγήσεις της και ταυτίζει την υποχρέωση ενός συμβούλου να ψηφίζει κατά συνείδηση και με γνώμονα το κοινό καλό με υπόσκαψη του δημοκρατικού πολιτεύματος! 

Ο δήμαρχος είναι πια ανίκανος να συσπειρώσει και να εμπνεύσει

Ο δήμαρχος και η ηγετική ομάδα δείχνουν να έχουν χάσει πια την ικανότητά τους να ελίσσονται και να χειρίζονται επιδέξια τις δύσκολες καταστάσεις.

Και μπροστά σ’ αυτόν τον κυκεώνα, η ηγετική ομάδα (δήμαρχος, δημαρχεύων και συμβουλάτορες) έχουν στερέψει από καθαρό μυαλό, έμπνευση και δυνάμεις. Τα σχέδιά τους βασίζονται ακόμα στην προηγούμενη κατάσταση (κάνω ό,τι θέλω γιατί μπορώ), που όμως δεν υπάρχει πια. Και γι αυτό, όταν καταρρίπτονται, προξενούν εκνευρισμό και μεγαλύτερη σκλήρυνση στη γραμμή τους. Το οποίο οδηγεί αναπόφευκτα στην αποτυχία αντιμετώπισης των δυσκολιών και φυσικά της ανατροπής της σημερινής κατάστασης. Ούτε λόγος βέβαια για αποτελεσματική διοίκηση…

Γι αυτό, ολοένα και περισσότεροι καταλαβαίνουν – και συζητούν – την ανεπάρκεια του δημάρχου, όχι μόνο να συγκρατήσει τα νεύρα του, αλλά να εμπνεύσει στοιχειωδώς τους ανθρώπους του – πόσο δε μάλλον την κοινωνία- και να παράγει έργο. Η συνειδητοποίηση ότι ‘το άστρο του δύει’ οδηγεί – αυτόν και την διοίκησή του - σε ακόμα μεγαλύτερο εκνευρισμό, που τους σπρώχνει  όλους μαζί σ’ ένα φαύλο κύκλο. Έτσι, πολλοί δημοτικοί σύμβουλοι και τοπικοί παράγοντες αρχίζουν και τον θεωρούν πια βαρίδι και ψάχνονται για την επόμενη μέρα – προς όλες τις κατευθύνσεις

Η αντιπολίτευση δείχνει σαστισμένη κι ανέτοιμη μπροστά στο νέο τοπίο

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, η αντιπολίτευση δείχνει σαστισμένη και ανέτοιμη για ένα άλμα , χώρια που ο πήχης έχει ανέβει πια για όλους, όπως σημείωνα πρόσφατα. Φαίνεται ικανή μόνο για ‘να στηρίζει κάποιες από τις επιλογές του Δημάρχου.

Αλλά όπως και στην πλευρά του Δημάρχου, έτσι και στην αντιπολίτευση υπάρχει κάτι που τους καθηλώνει και δεν τους αφήνει να προχωρήσουν στους σχεδιασμούς τους. Όντας όλοι τους (συμπολίτευση και αντιπολίτευση) προϊόντα και δημιουργοί του ίδιου συστήματος, το μόνο που δεν διανοούνται να ρισκάρουν είναι η εξουσία τους και το μόνο που δεν επιθυμούν να παραχωρήσουν είναι ο έλεγχος των εξελίξεων. Αλλά επειδή οι επικεφαλής κάθε πλευράς έχουν μικρή (έως ελάχιστη) απήχηση στις άλλες, η κατάσταση παραμένει στάσιμη, μια που κανείς δεν είναι έτοιμος να υπερβεί τον εαυτό του. Εξ ου και ο πήχυς που περιμένει τον αθλητή, μα και τον σαλταδόρο.

Συμπερασματικά, τόσο η διοίκηση, όσο και οι διάφορες πλευρές της αντιπολίτευσης, βρίσκονται καθηλωμένες σ’ ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Κι αυτό που τους καθηλώνει είναι ο φόβος απώλειας της (πάλαι ποτέ) εξουσίας πάνω στο κοπάδι που κάποτε είχαν. Είναι ένας φόβος παραλυτικός, ένας φόβος που τους τρώει τα σωθικά….

Σχολιαστής