Δημοκρατία - μοναρχία - δεσποτεία

Εδώ και λίγο καιρό, ο Δήμαρχος αλλά και οι παρατρεχάμενοι του δείχνουν να ενοχλούνται από κάποιες αναρτήσεις σε τοπικά blog και προσπαθούν να απαξιώσουν τόσο αυτά που γράφονται όσο και αυτούς που τα γράφουν.

Αυτό είναι ένδειξη (και συνέπεια) της επικρατούσας στρεβλής αντίληψης για την σχέση πολιτών-πολιτικής. 

Η αντίληψη αυτή δεν μπορεί να αποδεχθεί το δικαίωμα των πολιτών να έχουν λόγο για τα όσα συμβαίνουν κατά την διάρκεια της θητείας μιας (εκλεγμένης) αρχής, παρά μόνο στο τέλος της. Όλο το ενδιάμεσο διάστημα ανήκει – για λόγους “δημοκρατίας” φυσικά... – στους κυβερνήτες, όσο άθλιοι κι αν αποδεικνύονται καθημερινά. Κι όσοι πολίτες δεν συμμορφώνονται, είναι ψευδώς ενδιαφερόμενοι, ύποπτοι που ‘σκυλιάζουν’, όργανα τρίτων, γνωστοί υπονομευτές και όλα τα υπέροχα που κατά καιρούς λένε οι διοικούντες.

Είναι φυσικό λοιπόν, με τέτοιες αντιλήψεις, τα πρωτοκλασάτα στελέχη της παρούσας δημοτικής αρχής να βγάζουν καντήλες όταν κάποιος τους ασκεί κριτική, τους ζητά εξηγήσεις (όπως έχει το δικαίωμα να κάνει) ή ακόμα και τους εγκαλεί (όπου υπάρχει λόγος). Μη όντας εξοικειωμένοι με τις τεκμηριωμένες καταγγελίες, τα ουσιώδη επιχειρήματα και τον πραγματικό διάλογο, προτιμούν τις ανατάσεις χειρών σε σίγουρες ψηφοφορίες - ζωντανή απόδειξη τα όσα γίνονται στο Δημοτικό Συμβούλιο και στην Οικονομική Επιτροπή του δήμου.

Αυτό που οι παλαιοκομματικοί πολιτικάντηδες και οι εκκολαπτόμενοι νεοσσοί τους αγνοούν ή δεν μπορούν να καταλάβουν είναι ότι υπολείπονται κάποιων βασικών χαρακτηριστικών και ικανοτήτων, που απαιτεί η δημοκρατία. Το έλλειμμά τους σχετίζεται με την στρεβλή κατανόηση (από μεριάς τους) της αναγκαιότητας της λογοδοσίας, της συμμετοχής και της ευθύνης των πολιτών. Αν αυτό το έλλειμμα δεν υπήρχε, οι αναρτήσεις στα blog και τα ίδια τα blog ίσως και να μην είχαν καν λόγο ύπαρξης.

Έτσι λοιπόν, είναι το έλλειμμα που γεννά τις διάφορες αναρτήσεις στα τοπικά blog κι όχι το αντίστροφο, όπως αφελώς ισχυρίζονται.

Πρέπει να αντιλαμβάνονται την κριτική πρωτίστως σαν μέσο βελτίωσης και αλλαγής και όχι επικράτησης ή συναλλαγής   Κι αν εκείνοι που οφείλουν να ακούν – όπως απαιτεί η χρηστή διακυβέρνηση - δεν το πράττουν, τότε η κριτική γίνεται επίκριση και ο στόχος για βελτίωση και αλλαγή γίνεται στόχος απαλλαγής.

Δυόμιση περίπου χρόνια τώρα από την εφαρμογή του Καλλικράτη, ο πήχυς (των απαιτήσεων) ανέβηκε ψηλά. Για όλους. Και για τους τωρινούς, όσο ακόμα αντέχουν, αλλά και για τους επόμενους, όποιοι κι αν είναι. Ο τρόπος άσκησης της εξουσίας όχι μόνο δεν λειτουργεί, αλλά είναι πια αφόρητος. Πρέπει λοιπόν ν’ αλλάξει. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να αλλάξουν οι αντιλήψεις – όλων μας.

Να ’μαστε καλά να το δούμε να γίνεται

Σχολιαστής