Ήταν ένα μικρό καράβι

Ανέκαθεν, όταν τραγουδούσα ή κι όταν άκουγα αυτό το παιδικό τραγουδάκι, ένα ‘άγριο’ συναίσθημα με τύλιγε. Ιδιαίτερα, όταν έφτανε στο σημείο πού τράβαγαν τον κλήρο – “κι ο κλήρος πέφτει στον πιο νέο, που ήταν αταξίδευτος”. Δεν μπορούσα να πιστέψω πώς ήταν δυνατό να ‘φαγωθούν’ οι νέοι.

Μεγαλώνοντας, οι απορίες μου λύθηκαν. Κατάλαβα ότι το τραγουδάκι αυτό (που ίσως τελικά δεν ήταν διόλου παιδικό) απλώς πληροφορούσε για το πώς έχουν τα πράγματα στον τόπο αυτό. Περιέγραφε προφητικά την στάση των μεγαλύτερων γενιών, που έχουν την πολιτική, οικονομική και κοινωνική ισχύ, απέναντι στις νεώτερες, που θυσιάζονται για το ‘κοινό καλό’.

Η αδίστακτη υποθήκευση του κοινού (;) ταμείου ασφάλισης στις ΔΕΚΟ από αυτό που ονομάσθηκε ‘εθελούσια έξοδος’ ήταν απλώς μια πρόγευση αυτού που συμβαίνει σήμερα. Δανειζόμαστε χρήματα για μισθούς ενηλίκων και συντάξεις ηλικιωμένων, καταδικάζοντας (θυσιάζοντας) το μέλλον των νέων. Κατά την γνώμη μου, πρόκειται περί ‘ανθρωποφαγίας’ – κι αυτή η διατύπωση, όσο ακραία και να χαρακτηρισθεί αρχικά, περιγράφει νομίζω την καρδιά του ζητήματος.

Τον τελευταίο όμως καιρό, το τραγούδι αυτό ξαναγυρίζει στο μυαλό μου και με μιαν άλλη αφορμή: όταν σκέφτομαι την κατάσταση που έχει περιέλθει η δημοτική αρχή το τελευταίο διάστημα, μετά τις παραιτήσεις αντιδημάρχων και τις ανεξαρτητοποιήσεις συμβούλων. Είναι μια κατάσταση ορατής πλέον ανημπόριας για οτιδήποτε πρακτικό ή οραματικό.

Ο υπέρ-συγκεντρωτισμός που είχε επιλεγεί σαν μοντέλο λειτουργίας του νέου δήμου έδωσε την θέση του στο ‘πελάγωμα’ όσων απέμειναν πια μόνοι να διαχειρισθούν τα τρέχοντα και τα μελλούμενα. Όσων δηλαδή είχαν επαναπαυθεί στις ‘υπεράνθρωπες’ ικανότητες των δύο αυτών ‘ανθρώπων-κλειδιών’ του δημαρχιακού μοντέλου και ‘οράματος’.

Η αίσθηση αυτή είναι νομίζω διάχυτη παντού. Από τα καθημερινά μέχρι τα μεγαλεπήβολα, από τις λακκούβες μέχρι τα ‘μεγάλα έργα’ που δεν έρχονται (παρά μόνο εκείνα που είχαν εγκριθεί από παλιά), από τις περιβαλλοντικές εκστρατείες χωρίς εθελοντές μέχρι τις πολιτιστικές παραστάσεις χωρίς ακροατήριο – και άλλα πολλά.

Μου μοιάζει η δημοτική αρχή σαν το ‘μικρό καράβι’ που κίνησε για ένα μακρύ ταξίδι, χωρίς όμως να λογαριάσει πόσες (και τι) τροφές είχε γι απόθεμα. Έκανε του (στραβού) κεφαλιού της και τώρα ‘οι τροφές’ (κι ο χρόνος ανοχής της) τελειώνουν. Αναρωτιέμαι λοιπόν, ποιος είναι ο ‘νέος’ στον οποίο θα ‘πέσει ο κλήρος’…

Ακούστε αυτή την εκδοχή του μικρού καραβιού, που την διάλεξα ανάμεσα σε άλλες, λόγω των απόμακρων (σχεδόν αδιάφορων και συνάμα καθαρών) φωνητικών της.

Σχολιαστής