Το νησί των Μακάρων

Στην ελληνική μυθολογία οι Νήσοι των Μακάρων ήταν κάποια φανταστικά νησιά που βρίσκονταν στην άκρη του κόσμου, στη μέση του Ωκεανού. Εκεί πήγαιναν οι ψυχές των ευτυχισμένων ηρώων και άλλων επιφανών ανδρών μετά τον θάνατό τους – κατά τον Ησίοδο δε, οι ήρωες δεν πέθαιναν, αλλά εξακολουθούσαν να ζουν εκεί. Όσοι πήγαιναν στον παράδεισο αυτό, περνούσαν μια ζωή ξένοιαστη, χωρίς να τους ταλαιπωρούν νεροποντές ή χιόνια. Οι ώρες τους κυλούσαν χωρίς καμία έγνοια και άγχος και με αργές κινήσεις, μια που το έδαφος ήταν πολύ γόνιμο και έδινε καρπούς διαρκώς. Εκεί οι θεοί τους χάριζαν την αθανασία.

Αυτά εκεί. Εδώ όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά, τόσο για τους κοινούς ανθρώπους, όσο και για τους ήρωες. Γιατί μπορεί, σπάνια πια, να ξεκλέβουμε μια ώρα ξεγνοιασιάς μαζί με φίλους ή μόνοι μας, αλλά:

· οι ρυθμοί μας πρέπει να είναι πιο γρήγοροι από τον αραμπά,

· η προσπάθειά μας να δίνει στο τέλος καρπούς, γιατί η αμβροσία τέλος  κι εντέλει

· η βούλησή μας κι όχι η συνήθεια να καθορίζει προς πού θα πάμε.

Τ’ αναφέρω αυτά γιατί η νέα δημοτική αρχή μου δίνει την εντύπωση πως θεωρεί ότι έχει όλο τον χρόνο δικό της. Με κινήσεις αργές, αλλά όχι πάντοτε μελετημένες, δείχνει σα να μη βιάζεται, λες και τα προβλήματα μπορούν πάντα να την περιμένουν. Εξ ου και κάποια πράγματα προχωρούν τόσο αργά.   Ή  αναδιάρθρωση των υπηρεσιών και οι μετακινήσεις υπαλλήλων, που για χάρη τους ενίοτε ‘σφάζονται παλικάρια’…

Με μια ηρεμία λοιπόν, που θα ζήλευε και δάσκαλος του ζεν, η νέα διοίκηση αφήνει τα πράγματα να εξελίσσονται μόνα τους, χωρίς να παρεμβαίνει. Αλλά, καλό το βου-βέι* παιδιά, αλλά άμα το πράγμα παραχαλαρώσει, μετά δεν μαζεύεται. Κι η ευθύνη θα είναι πια όλη δικιά σας κι όχι εκείνων που – ομολογουμένως - διέλυσαν το δήμο.

Γιατί εδώ υπάρχουν σοβαρά προβλήματα που, αργά ή γρήγορα, οι αρμόδιες κι αρμόδιοι αντιδήμαρχοι και πρόεδροι θα κληθούν ν’ αντιμετωπίσουν.  

Η όλη αυτή κατάσταση δεν είναι άσχετη με τα ορατά και δυσεπίλυτα ζητήματα στο εσωτερικό της Αλληλεγγύης – Ενότητας - Συνεργασίας. Η μη λειτουργία της δημοτικής ομάδας και της “παράταξης” – αυτά έχει η δυαρχία,  – έχει ‘βγάλει στα κάγκελα’ πολλά στελέχη της διοίκησης κι έχει επιτρέψει τη δημιουργία (σοβαρών) αντιπαθειών ανάμεσα σε κάποια απ’ αυτά. Και βέβαια, όταν οι παρεμβάσεις είναι αργές ή και ανύπαρκτες, τα κουτσομπολιά οργιάζουν!

Αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζει την δεδομένη στιγμή ο Τσουκνιδάς : θα καταφέρει και σε τι βαθμό να διαχειριστεί τις εσωτερικές τριβές και να αποδείξει (στην πράξη) την καταλληλότητά του ως επικεφαλής ενός συνδυασμού, που αρχίζει να μοιάζει με ‘  Ανεξάρτητη Ισχυρή Ένωση 2; (Υπενθυμίζω ότι προεκλογικά είχα επισημάνει τον κίνδυνο). Αργά ή γρήγορα πάντως, αυτό θα φανεί από τη στάση των συμβούλων του σε κρίσιμα θέματα στο δημοτικό συμβούλιο – κι ίσως πιο σύντομα απ’ ότι θ’ ανέμενε κανείς.

Αλλά κι η μείζων αντιπολίτευση δεν πατάει γερά στην πραγματικότητα. Μπορεί να μην είναι σε κατάσταση μακαριότητας – πώς θα μπορούσε άλλωστε ; - αλλά δείχνει να είναι σ’ έναν κόσμο άλλο, ονειρικό, δικό της. Σα να ‘χει εγκλωβιστεί στις θύμησες (και τους ρόλους) των ‘παλιών καλών καιρών’. Ειδικά ο πρώην δήμαρχος, δείχνει να μην έχει ακόμα αποδεχθεί την ήττα του στις εκλογές και μοιάζει σα να βρίσκεται σ’ αυτό που οι ψυχολόγοι λένε ‘στάδιο της άρνησης’ μετά από μια μεγάλη απώλεια.

Αλλά κι η υπόλοιπη αντιπολίτευση δεν πάει πίσω. Οι Ενεργοί Δημότες βρίσκονται σε μια νιρβάνα εσωστρέφειας – γιατί δεν εκπλήσσομαι; - εν όψει της οργανωτικής, όπως λένε,  αναδιάρθρωσης της παράταξης. Μόνο που κι αυτή πάει με τον αραμπά…   Πληροφορίες πάντως αναφέρουν ότι έχουν αρχίσει οι πρώτες αποχωρήσεις, ενώ στο εσωτερικό της αντιμάχονται δύο τάσεις: η μια πιο ‘ρεαλιστική’ κι η άλλη πιο ακτιβίστικη. Αν και δεν γνωρίζω πώς (και αν) γεφυρώνουν τις διαφορές τους, οφείλω να σημειώσω την ουσιαστική απουσία τους από τα δημοτικά προβλήματα.

Από την άλλη, η αντίθετη κατάσταση παρατηρείται στη Λαϊκή Συσπείρωση, τα (λιγοστά) στελέχη της οποίας δραστηριοποιούνται επί συγκεκριμένων προβλημάτων: κενά δασκάλων, νέα νηπιαγωγεία, τροφεία παιδικών σταθμών, δωρεάν προγράμματα μαζικού αθλητισμού και δημιουργικής απασχόλησης κλπ. Πλην όμως, εξακολουθούν να θέτουν ως προϋπόθεση συμμαχιών την ‘καταδίκη του καπιταλισμού’, παρότι η τακτική αυτή καταψηφίστηκε σ’ όλες τις προηγούμενες εκλογές, εθνικές, δημοτικές, ευρωπαϊκές. Έτσι, αυτοπεριορίζουν την αποτελεσματικότητα της δράσης, αλλά και του λόγου τους.

Και καθώς οι οικονομικοί πόροι διατίθενται ή εξευρίσκονται με δυσκολία, το μέγα ζητούμενο παραμένει η Συμμετοχή των δημοτών. Όλοι την ευαγγελίζονται, αλλά κανένας δεν ξέρει πώς να την πετύχει. Αντιθέτως, όλοι – ο καθένας με τον τρόπο του – λειτουργούν με αυτοαναφορές (πολιτικός αυτισμός), με αποτέλεσμα όχι μόνο συνέργεια να μην υπάρχει, αλλά αντιθέτως ν’ απλώνεται μια διαρκής αντιδικία κι αντιπαλότητα. Κάτι σαν έναν γενικευμένο ανθρωποδιώκτη.

Τελικά, μια που κανένας δεν φαίνεται να θέλει ν’ αλλάξει πραγματικά – ούτε ο κόσμος, ούτε εμείς ξεχωριστά - το Νησί των Μακάρων προβάλλει σαν η μοναδική διέξοδος. Κι αν δεν είμαστε ήρωες ή έστω ζεν μάστερ, δεν πειράζει. Φτάνει που είμαστε εξπέρ στο κουτσομπολιό και στη προχειρότητα και ξέρουμε πώς να βγάζουμε το μάτι του γείτονα – άμα μας μπει και πολύ στη μύτη…

* wu wei: το βουδιστικό παράδοξο της "δράσης χωρίς δράση", της "πράξης χωρίς προσπάθεια" ("action without action" or "effortless doing").

Σχολιαστής