Τα απομεινάρια…

Τον τελευταίο μήνα σε πολλά μέρη της Ελλάδας,  άνθρωποι με «παρελθόν» στην αυτοδιοίκηση, συσπειρώνονται ξανά. Συμφωνούν σε κοινή πλατφόρμα, τρομάρα τους(!), δικαιολογούν την απουσία τους, ξεχνούν εντέχνως αντιπαλότητες και κακές στιγμές του παρελθόντος, αναμασούν τετριμμένες απλοϊκότητες,  βρίσκουν το «κατάλληλο πρόσωπο» και προχωρούν.

Στην πορεία, για να γίνουν πιστευτοί, παρουσιάζουν και ένα δυο εύπεπτες ατάκες για τον «λαό τους» και ξημεροβραδιάζονται στα τηλέφωνα και στο fb, υπενθυμίζοντας το παλιό ένδοξο παρελθόν, τις μεγάλες τους «επιτυχίες», την μεγαλοψυχία τους, «για τον Δημότη ρε γαμώτο», για να πείσουν τους ιθαγενείς, με ένα και μοναδικό στόχο, την κατάληψη της εξουσίας.

Αυτό έκαναν πάντα αυτό κάνουν και τώρα, λίγο πριν τις εκλογές. Οι άνθρωποι αυτοί, που «έλυναν και έδεναν» όλα αυτά τα χρόνια, συμμετείχαν στην διοίκηση και διαχειρίστηκαν προγράμματα, μεταμορφώνονται.

 Με την ίδια ευκολία που κατακεραύνωναν τους πολιτικούς αντιπάλους τη μία μέρα με την ίδια ευκολία ξεχνούν και συμπράττουν σε ευκαιριακές συμμαχίες την άλλη.

 Οι συμφωνίες της τελευταίας στιγμής, η διαγραφή, με απίστευτη ευκολία, των μαύρων σελίδων των σχέσεων τους, οι αγκαλιές, τα φιλιά, τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα είναι στο ρεπερτόριο τους.

Οι μοιραίοι αυτοί άνθρωποι, τα απομεινάρια μιας εποχής που όλοι θέλουμε να ξεχάσουμε, ανασκουμπώθηκαν ξανά και δίνουν την ύστατη μάχη τους, προβάλλοντας ότι αυτοί ξέρουν να κάνουν καλά τη δουλειά και να σώσουν τον Δήμο, να μας σώσουν...

Στην ουσία όμως ο Δήμος είναι το πρόσχημα, δίνουν τη μάχη για να  επιβιώσουν πολιτικά ο  χρόνος τους  έχει τελειώσει!

Σχολιαστής