Τάδε έφη Ζαρατούστρα (2)

Συνεχίζω κι ολοκληρώνω την αποκωδικοποίηση εκείνης της κουβέντας με τρεις ακόμα αλήθειες.

3. Για να κερδίσεις τη βοήθεια του κόσμου, κέρδισε πρώτα την εμπιστοσύνη του.

Στους καιρούς μας είναι πολλά τα πράγματα που λείπουν: χρήματα, προσωπικό, ευκαιρίες, μέσα. Μα πάνω απ’ όλα λείπει η εμπιστοσύνη του κόσμου, του ενός στους άλλους και πάνω απ’ όλα στους πολιτικούς - και δικαίως. Λείπει δηλαδή αυτό που μπορεί να τον κινητοποιεί και να τον κάνει να συμμετέχει. Κι έτσι, με τη συμμετοχή αυτής της ανεξάντλητης πηγής δύναμης και πλούτου, ν’ ανατρέπεται η οποιαδήποτε έλλειψη υλικών πόρων. 

Όταν λοιπόν ένας πολιτικός, πχ ένας δήμαρχος, ζητά την αρωγή και τη στήριξη του κόσμου σ’ ότι σχεδιάζει να κάνει, δεν αρκούν μόνο τα λόγια για να πείσει πως δεν είναι (κι αυτός) σαν και τους άλλους. Πως διαφέρει, όχι μόνο στις προθέσεις, αλλά (κυρίως) στην πράξη.

Και για να το πετύχει αυτό, πρέπει – πρώτος αυτός - να δείξει πως όσα ζητά από τους άλλους, μπορεί πρώτα ο ίδιος να τα κάνει. Πρέπει να  σπάσει την ατέλειωτη αλυσίδα των διαψεύσεων των προσδοκιών του κόσμου απ’ τους προκατόχους του. Πρέπει – πρώτος αυτός – να πραγματώσει αυτά για τα οποία μίλησε προεκλογικά. Πρέπει δηλαδή να γίνει ο ίδιος το ζωντανό παράδειγμα των λόγων και των ιδεών του.

(Αλλά όμως, είναι γλυκιά η θαλπωρή της εξουσίας – ακόμα κι εξ αντανακλάσεως, όταν είσαι κοντά της - και σκληρή η πειθαρχία της ασκητικής.)

4. Πρώτα ετοιμάζεις κάτι καλά και μετά το ανακοινώνεις – όχι το αντίθετο.

Οι περισσότεροι πολιτικοί – κι όχι μόνο - αρέσκονται να μιλούν προκαταβολικά για όσα πρόκειται να κάνουν στο μέλλον. Και το κάνουν αυτό με μια (ανόητη) βεβαιότητα περί του αποτελέσματος, χωρίς να έχουν εξετάσει αν αυτά που εξαγγέλλουν γίνονται, τι χρόνο παίρνουν και πόσο κοστίζουν. Χωρίς να έχουν εξασφαλίσει ότι θα βρεθούν εκείνοι οι άνθρωποι, τα μέσα και οι πόροι για να τα ολοκληρώσουν. Κι ακόμα, για να συνεχίσουν να υπάρχουν και στο μέλλον.

Γι αυτό κι έχουμε τόσες πολλές μισοτελειωμένες προσπάθειες κι ακόμα περισσότερες παρατημένες, λίγο μετά την αρχή, στη πρώτη δυσκολία μετά τα “γιούργια”…  

(Γιατί δεν μας εντυπωσιάζετε αλλιώς; Με σιωπή, καλό σχεδιασμό και έργα που αντέχουν στο χρόνο.)

 5. Αν θέλεις ν’ αφήσεις όνομα πίσω σου, μην νοιάζεσαι αν θα ξαναεκλεγείς.

Η αλήθεια αυτής της πρότασης είναι νομίζω αυταπόδεικτη. Κι όμως, τις περισσότερες φορές, οι εκλεγέντες δήμαρχοι θεωρούν πως μια θητεία δεν φτάνει για να ολοκληρώσουν το έργο τους. Κι έτσι πορεύονται, εξ αρχής, με το νου στραμμένο στη δεύτερη – και τελικά τα καταφέρνουν να χάσουν και την πρώτη… Πορεύονται ανάμεσα σε Σκύλες και Χάρυβδες, που για να τους ξεφύγουν συχνά ξεχνάνε τον σκοπό και τον προορισμό τους. Κι έτσι τους καταπίνει – κι αυτούς – η θάλασσα της συμβατικότητας. Γίνονται ίδιοι με κείνους που κατηγορούσαν…

Αντί όμως για παραλυτικούς συμβιβασμούς κι ισορροπίες συμφερόντων (μ’ εχθρούς και φίλους), υπάρχει κι άλλη λύση όταν κανείς πιστεύει σ’ αυτό που κάνει. Αν δει πως χάνει τη μάχη των συσχετισμών, μπορεί ν’ απευθυνθεί κατ’ ευθείαν στον κόσμο. Μπορεί να εξηγήσει (ο δήμαρχος στους πολίτες) πώς έχουν τα πράγματα κι αν χρειαστεί – γιατί όχι; - μπορεί να θέσει το θέμα σε (τοπικό) δημοψήφισμα. Κι ας αποφασίσει ο ίδιος ο λαός τι είναι αυτό που προτιμά. Γιατί πολλές φορές, η ωριμότητα των αποφάσεών του, μας ξαφνιάζει ευχάριστα.

Αυτά λοιπόν είναι τα όσα συζήτησα με την φίλη μου το καλοκαίρι που πέρασε. Κι αν τα παράλλαξα λιγάκι, ας με συγχωρέσει. Βλέπετε είναι κάμποσες μέρες που έχω γυρίσει κι οι αναμνήσεις μου ίσως έχουν επηρεαστεί απ’ όσα βλέπω εδώ να συμβαίνουν. Αλλά γι αυτά θα μιλήσουμε σε μια επόμενη ανάρτηση.

ΥΓ. Είδα ότι ο νεοεκλεγείς δήμαρχος Μαραθώνα Ηλίας Ψινάκης έχει την ίδια άποψη με τη φίλη μου για τις μικτές επιτροπές εργασίας δίπλα σε κάθε αντιδημαρχία.

Σχολιαστής