ΠΑΡΑΒΟΛΕΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ

Παραμύθια για μεγάλα παιδιά

 Ο κος Καρεκλάκης

    Μια φορά και έναν καιρό ζούσε σε ένα χωριουδάκι ο κος Καρεκλάκης Ο κος Καρεκλάκης ήταν αξιοσέβαστος άνθρωπος στη κοινωνία του, γιατί όπως ίσως να καταλάβατε από το όνομά του είχε το εξαιρετικό προνόμιο να έχει μια μεγάλη γυαλιστερή, δερμάτινη και πολύ μαλακή καρέκλα δική του. Μάλιστα, κάθε πρωί πήγαινε και καθότανε επάνω της και στριφογυρνώντας χαρούμενος περίμενε τους συγχωριανούς του για να τους δείξει πόσο δυνατός φάνταζε πάνω στην καρέκλα του αλλά και για να τους λύσει όλα τα προβλήματα. Βλέπετε, όποιος είχε το προνόμιο του κου Καρεκλάκη ήταν υποχρεωμένος να δουλεύει για το καλό των άλλων. Και αυτό έκανε ο κος Καρεκλάκης. Τον πρώτο μάλιστα καιρό πήγαινε πολύ νωρίς και καθόταν στην καρέκλα του για να μπορέσει να λύσει όσο τα δυνατόν περισσότερα προβλήματα. Όσο όμως περνούσε ο καιρός άρχισε να πιστεύει πως μόνο αυτός θα μπορούσε να κάθεται στην όμορφη καρέκλα, και φοβισμένος μη του την κλέψουνε την βίδωσε γερά στο έδαφος. Και πάλι όμως ο φόβος δεν πέρασε, μεγάλωσε μάλιστα γιατί σκεφτόταν πως μπορεί η καρέκλα να μη κουνιέται πια αλλά τον ίδιο θα μπορούσαν να τον ρίξουν από πάνω της. Με όλες αυτές τις σκέψεις και τους φόβους ο κος Καρεκλάκης άρχισε να μη σκέφτεται τίποτα άλλο. Ξέχασε τη υποχρέωση του να λύνει τα προβλήματα των άλλων και αφοσίωνε το μυαλό του μόνο για το πως δεν θα του έπαιρνε κανείς την καρέκλα. Και όσο πιο πολύ τον κυρίευε ο φόβος τόσο πιο πολύ κυρίευε ο θυμός τους συγχωριανούς του. Ώσπου μια μέρα αποφάσισαν όλοι μαζί να πάνε και να του πούνε πως αν δεν συνέχιζε να τους βοηθά και να κάνει τη δουλειά που έπρεπε, θα τον πετούσαν κάτω από την καρέκλα. Έντρομος ο κος Καρεκλάκης αποφάσισε να αγοράσει μια πολύ μεγάλη, μια τεράστια καρέκλα πανύψηλη, έτσι ώστε να μην τον φτάνει κανένας, να μη μπορεί κανένας να τον βγάλει  μέσα από το μαλακό κάθισμά της. Οι συγχωριανοί του πλέον είχαν αγριέψει για τα καλά, ήταν όμως ανήμποροι να τον φτάσουν εκεί ψηλά που καθόταν. Εκεί λοιπόν που συζητούσαν και προσπαθούσαν να βρουν τρόπο για να ρίξουν τον κο Καρεκλάκη από το θρόνο του, εμφανίζεται ένα ποντικάκι. «Τι πάθατε και είστε όλοι μαζεμένοι κάτω από τη καρέκλα του κου Καρεκλάκη;» τους ρώτησε. «Προσπαθούμε να τον ρίξουμε από κει, γιατί πλέον δεν ασχολείται με εμάς, παρά μόνο μαζί της». «Και που είναι το πρόβλημα;» είπε το ποντικάκι.

«Το πρόβλημα είναι πως κανένας μας δεν είναι τόσο δυνατός για να μπορέσει να ρίξει την καρέκλα ή να σκαρφαλώσει μέχρι εκεί πάνω», είπαν οι χωριανοί. «Και αν το έκανα εγώ για εσάς τι θα κέρδιζα;» ρώτησε το ποντικάκι. Οι χωριανοί έσκασαν στα γέλια με το θράσος του αλλά του απάντησαν περιπαιχτικά:

«Μα τι άλλο; Θα έπαιρνες εσύ τη θέση του. Ακόμη και συ θα ήσουν πολύ καλύτερος από αυτόν». «Εντάξει», είπε το ποντικάκι και σκέφτηκε πως δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να γίνει  κος καρεκλοποντικούλης. Φώναξε τότε στον κο Καρεκλάκη: «Δε θα τη χαίρεσαι για πολύ ακόμη την καρέκλα σου γιατί εγώ θα σε βγάλω από κει.». Ο κος Καρεκλάκης έσκυψε να δει ποιος τόλμησε να του μιλήσει έτσι και όταν είδε από ψηλά πως ήταν ένας τόσο δα ποντικούλης δάκρυσε από τα γέλια και φώναξε: «Τώρα είμαι σίγουρος πως δεν θα με ρίξετε ποτέ από εδώ, θα είμαι ο κος Καρεκλάκης για πάντα είτε σας αρέσει είτε όχι». Ο ποντικός όμως έπιασε αμέσως δουλειά και με τα μικρά δοντάκια του άρχισε να ροκανίζει την τεράστια καρέκλα. Οι χωριανοί δε πίστευαν στα μάτια τους, γιατί αυτοί το μόνο που δε τόλμησαν να σκεφτούν ήταν πως θα μπορούσαν να  καταστρέψουν την καρέκλα. Το ποντικάκι κατάλαβε και σταματώντας για λίγο το ροκάνισμα τους είπε: «Το πρόβλημά σας είναι η καρέκλα ή ο κος Καρεκλάκης;». «Μα ο κος Καρεκλάκης», απάντησαν όλοι με μια φωνή. «Είδατε λοιπόν πόσο απλό ήταν;» είπε το ποντικάκι, και συνέχισε, «…. εσείς φοβηθήκατε την καρέκλα περισσότερο από αυτόν που κάθεται πάνω της», και συνέχισε να ροκανίζει μέχρι που η τεράστια καρέκλα κόπηκε στα δυο και ο κος Καρεκλάκης βρέθηκε έντρομος και σακατεμένος στο πάτωμα. Μετά το ποντικάκι πήρε μια μινιατούρα καρεκλίτσα που είχε ο κος Καρεκλάκης σαν στολίδι στο γραφείο του, έκατσε πάνω της, κι είπε στους χωριανούς: «Τώρα εγώ είμαι ο κος καρεκλοποντικούλης και σας υπόσχομαι πως πάνω σ΄αυτήν την μικρή καρεκλίτσα θα προσπαθήσω να σας βοηθήσω όλους με τη διαφορά πως τώρα δε θα χρειάζεται να κοιτάτε ψηλά για να πείτε τα προβλήματά σας αλλά θα πρέπει να σκύβετε εδώ χαμηλά που είμαι εγώ για να σας ακούσω.» Και αμέσως όλοι οι χωριανοί μπήκαν στη σειρά για να του πουν ένας - ένας τα προβλήματα του. Και ο κος καρεκλοποντικούλης δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο, τους βοήθησε όλους και μετά ετοιμάστηκε να φύγει. «Μα που πας;» του είπανε, και εκείνος χαμογελώντας απάντησε: «Εμένα ο ρόλος μου τελείωσε, νομίζω πως τώρα ξέρετε πως σημασία δεν έχει το μέγεθος της καρέκλας αλλά αυτός που κάθεται πάνω της. Βρείτε λοιπόν μεταξύ σας τον πιο άξιο και δώστε του μια οποιαδήποτε καρέκλα να κάτσει, για όσο καιρό όμως θέλετε εσείς και όχι για όσο καιρό θέλει αυτός» και χοροπηδώντας εξαφανίστηκε στην τρυπούλα του όσο ξαφνικά είχε εμφανιστεί…………………….

Elmutande

Σημείωση : Τα πνευματικά δικαιώματα της συλλογής  κειμένων ¨ παραμύθια για μεγάλα παιδιά¨ ανήκουν στο συγγραφέα τους που πολύ ευγενικά μας τα παραχώρησε προς δημοσίευση ενυπόγραφα.

Το blog μας τα δημοσιεύει χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο του συγγραφέα τηρώντας την αρχή της ανωνυμίας που διέπει από την πρώτη στιγμή την λειτουργία μας.