ΠΑΡΑΒΟΛΕΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ 

Παραμύθια για μεγάλα παιδιά

Ο Πικολίνος Και Το Λιοντάρι

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας ανθρωπάκος που τον έλεγαν Πικολίνο και που η καλή του τύχη τον έφερε να αποκτήσει μία μεγάλη φάρμα. Χαρούμενος, πήρε την γυναίκα του και τα δύο του παιδιά και ξεκίνησαν με το κάρο τους να πάνε να βρούνε τη καινούργια ζωή που τους περίμενε. Στο δρόμο τους ξαφνικά βρέθηκαν μπροστά σ ένα χαμένο λιονταράκι. «Απίστευτο σκέφτηκαν ο Πικολίνος και η γυναίκα του η κυρία Μικρούλα, η τύχη μας συνεχίζεται, θα το πάρουμε μαζί μας στη φάρμα, θα μας φυλάει το βιός μας, θα παίζουν τα παιδιά μαζί του και θα μας βοηθήσει να γίνουμε και γρήγορα σεβαστοί …..ποιοι άλλοι άλλωστε  θα είχαν για φύλακα ένα λιοντάρι;». Πήραν λοιπόν το λιονταράκι μαζί τους και με χαρούμενες σκέψεις έφτασαν στη καινούργια τους κατοικία , στη καινούργια τους ζωή. Εργατικός και πονηρός όπως ήταν ο Πικολίνος μέσα σε μερικά χρόνια μεγάλωσε τη φάρμα, τη γέμισε ζώα, κοτούλες, κατσικάκια, αρνάκια, γουρουνάκια, αγελάδες και μοσχάρια, και όλα αυτά τα φυλούσε  μέρα νύχτα το λιοντάρι που με τα χρόνια όσο μεγάλωνε, τόσο με πιο πολύ αγάπη πρόσεχε τα ζώα αλλά και την οικογένεια του Πικολίνο και της Μικρούλας.

 Είχαν γίνει πια πολύ σεβαστοί στη περιοχή τους , ο πλούτος τους και η φήμη τους δεν γέμισε όμως μόνο την κοιλιά και την ματαιοδοξία τους, άρχισε να φουσκώνει και το μυαλό τους . Και το λιοντάρι που τόσα χρόνια τους υπηρέτησε άρχισαν να το βλέπουν με μισό μάτι, γιατί φοβόντουσαν την άγρια  φύση του.

Εκείνο όμως το καημένο συνέχιζε να τους υπηρετεί με όλες του τις δυνάμεις παρόλο που κάθε φορά που το τάιζαν, έμενε νηστικό, γιατί ήταν αδύνατο να χορτάσει με το τόσο λίγο φαγητό που του έδιναν. Και κάθε φορά που διαμαρτυρόταν, ο Πικολίνος και η Μικρούλα του έλεγαν να πάει να βρει μόνο του τροφή και μάλιστα τον συμβούλευαν πως έτσι μόνο θα μάθαινε να ακολουθεί τη φύση του.

 Κατά βάθος όμως, το ήθελαν μακριά τους γιατί νόμιζαν πως ήταν πλέον πολύ δυνατοί και δε το χρειαζόταν πια. Και μάλιστα επειδή δεν είχαν σταματήσει στιγμή να το φοβούνται, φρόντιζαν σιγά-σιγά να το διαβάλλουν και να το κατηγορούν στα υπόλοιπα ζώα της φάρμας.

Τα χρόνια περνούσαν και το λιοντάρι μέρα με τη μέρα ήταν όλο και πιο νηστικό, όλο και πιο δυστυχισμένο από την αχαριστία του Πικολίνο και της Μικρούλας, και όλο πιο μόνο από τα ψέματα και τις συκοφαντίες τους.

 Έτσι, αποφάσισε να φύγει και να πάει να βρει πραγματικά την άγρια φύση του μακριά από την αχαριστία του Πικολίνο και της Μικρούλας οι οποίοι με ικανοποίηση το άκουσαν να τους ανακοινώνει πως φεύγει για πάντα από την αυλή τους.

Ο καιρός πέρασε και το λιοντάρι δυνατό από τη φύση του έκανε οικογένεια και μάλιστα γρήγορα έγινε και ο αρχηγός όλων των λιονταριών χρησιμοποιώντας τη σοφία αλλά και την πονηράδα που είχε διδαχθεί  από τη ζωή του κοντά στους ανθρώπους.

Μια χρονιά λοιπόν, ο χειμώνας ήταν εξαιρετικά σκληρός και παγωμένος και όλα τα λιοντάρια άρχισαν να πεινάνε και να διαμαρτύρονται στον αρχηγό τους πως δε κάνει τίποτα για να τα βοηθήσει να βρουν τροφή για να ταϊσουν τα παιδιά τους αλλά και τους εαυτούς τους. Το λιοντάρι τότε αποφασισμένο να υπηρετήσει το ρόλο του αρχηγού, τους είπε πως θα τους πάει σε ένα μέρος που είχε αρκετή τροφή για όλους. Τους πήγε λοιπόν ένα παγωμένο βράδυ στη φάρμα του Πικολίνο και της Μικρούλας….Και τα λιοντάρια τα έφαγαν όλα ….και τις κοτούλες και τα κατσικάκια και τα αρνάκια και τα γουρουνάκια και τις αγελάδες και τα μοσχάρια. Το λιοντάρι ικανοποιημένο που όλοι είχαν χορτάσει σκέφτηκε πως ήρθε η ώρα να φάει και αυτό. Πήγε λοιπόν και ξετρύπωσε τον Πικολίνο και την Μικρούλα από την τρύπα που είχαν κρυφτεί τρομοκρατημένοι. Όταν το είδαν αναθάρρεψαν, πίστεψαν πως η τύχη τους δε τελείωσε, γρήγορα όμως κατάλαβαν πως ο παλιός τους υπηρέτης δεν είχε καλές προθέσεις. «Μα γιατί το κάνεις αυτό; δε φτάνει που μας κατέστρεψες θέλεις να φας και εμάς;» τον ρώτησαν, «..σε εμάς το κάνεις αυτό; σε εμάς που σε μεγαλώσαμε και σε φροντίσαμε;»

Τότε το λιοντάρι με δάκρυα στα μάτια τους είπε : «Λυπάμαι αλλά από εσάς έμαθα να ακολουθώ τη φύση μου και να μισώ τους ανθρώπους. Και δυστυχώς για εσάς, τώρα αυτό είναι το μόνο που ξέρω και μπορώ να κάνω για να ζήσω την οικογένεια μου και  τους συντρόφους μου»….. και δακρυσμένο όπως ήταν, τους κατασπάραξε……

Elmutande

Σημείωση : Τα πνευματικά δικαιώματα της συλλογής  κειμένων ¨ παραμύθια για μεγάλα παιδιά¨ ανήκουν στο συγγραφέα τους που πολύ ευγενικά μας τα παραχώρησε προς δημοσίευση ενυπόγραφα.

Το blog μας τα δημοσιεύει χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο του συγγραφέα τηρώντας την αρχή της ανωνυμίας που διέπει από την πρώτη στιγμή την λειτουργία μας.