Μην κάνεις τίποτα, ζήτα μια μελέτη

Παλιότερα υπήρχε μεταξύ των πεπειραμένων πολιτικών μια πολύ συγκεκριμένη πεποίθηση που προερχόταν από μακρόχρονη εμπειρία στα κυβερνητικά τερτίπια και εκφραζόταν με ένα κλασικό και διαχρονικό ελληνικό πολιτικό αστείο: «Αν θες πραγματικά να παγώσεις τις εξελίξεις σε ένα θέμα, φτιάξε μια επιτροπή να το εξετάσει».

Η εκσυγχρονισμένη version αυτής της -ίδιας ωστόσο κατά βάση- μεθοδολογίας λέει πολύ απλά: «Αν θες να μην κάνεις τίποτα, αλλά να φαίνεται ότι δουλεύεις και προχωράς, ανέθεσε σε κάποιον να κάνει μια μελέτη για τα πιο σοβαρά θέματα που σε απασχολούν».

Χρειαζόταν λοιπόν να δημοσιοποιηθεί η έκθεση του ΟΟΣΑ για να ενημερωθεί το υπουργείο Ανάπτυξης, που την παρήγγειλε, ότι στην ελληνική αγορά υπάρχουν στρεβλώσεις οι οποίες δεν επιτρέπουν στις τιμές να διαμορφωθούν ελεύθερα, κρατώντας τες επιλεκτικά σε απαράδεκτα υψηλά επίπεδα, όταν στην ίδια αγορά το μισθολογικό κόστος έχει υποστεί πρωτοφανή συμπίεση;

Αν ο υπουργός έκανε τον κόπο στον ενάμιση χρόνο της θητείας του να ψάξει πολύ κοντά του, στα συρτάρια της σχεδόν παροπλισμένης Επιτροπής Ανταγωνισμού, θα έβρισκε εκατοντάδες σχετικές με τη διαμόρφωση των τιμών υποθέσεις για ισάριθμους κλάδους, οι οποίες μαζεύουν σκόνη, χρόνια τώρα, και το μόνο που κινείται σε αυτές είναι οι φάκελοι με τις νέες υποθέσεις που τοποθετούνται κάτω από τους προηγούμενους, για να πάρουν και αυτοί με τη σειρά τους τη θέση τους στο βαθύ σκοτάδι της κρατικής λησμονιάς, της πολιτικής αδιαφορίας και της κομματικής ιδιοτέλειας.

Θα μπορούσε να αποτελεί μια λογική κυβερνητική προσέγγιση το να ανατεθεί μια μελέτη σε έναν αναγνωρισμένο φορέα, όπως ο ΟΟΣΑ, για ένα θέμα τόσο σημαντικό και τόσο σύνθετο όπως η διαμόρφωση των τιμών στην αγορά ενταγμένη στο γενικότερο πλαίσιο της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας.

Θα μπορούσε να είναι έτσι, αν υπήρχε η ένδειξη του πρότερου έντιμου βίου της δημόσιας διοίκησης, αλλά κυρίως της πολιτικής της ηγεσίας και σε ό,τι αφορά τις επιλογές που διαμορφώνουν το επιχειρηματικό περιβάλλον.

Στην πράξη, όμως, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ακόμη και τώρα, σε πολύ δύσκολους καιρούς, όπου αναζητούμε και τα παραμικρά ψήγματα ανάπτυξης, η συμπεριφορά της πολιτικής ηγεσίας διατηρεί ένα περιβάλλον ασταθές και ευμετάβλητο.

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό αλλά και τρομακτικό ταυτόχρονα να παρατηρείς πόσο εύκολα και πόσο βολικά ανταλλάσσεται ο ρόλος του κατηγορουμένου με αυτόν του εισαγγελέα σε θέματα κρατικής και πολιτικής ευθύνης και πώς αναζητούνται ή κατασκευάζονται ένοχοι βάσει συγκεκριμένης μεθοδολογίας, που μόνο στόχο έχει να υπηρετήσει προσωπικά πολιτικά συμφέροντα.

ΝΙΚΟΣ ΦΡΑΝΤΖΗΣ