Θλιβερό φινάλε, αντάξιο μιας άθλιας δημοτικής Αρχής

Σε αρκετές αναρτήσεις έως τώρα  είχα διατυπώσει σοβαρές επιφυλάξεις σχετικά με το κατά πόσο η παρούσα δημοτική αρχή διαθέτει τις ικανότητες που απαιτούνται για την αποτελεσματική διαχείριση της καθημερινότητας στις περιοχές μας. Είχα επίσης εντοπίσει την μεγάλη στροφή (‘κωλοτούμπα’) που είχε κάνει ανάμεσα στις διακηρύξεις και την πρακτική της. Συμπέραινα δε ότι δεν θα έπρεπε να ελπίζουμε και πολύ στην εκπλήρωση των προεκλογικών της υποσχέσεων και των μεγαλεπήβολων ‘οραμάτων’ περί μιας ‘δυνατής αρχής’.

Σήμερα, πλησιάζοντας προς το τέλος της θητείας της , το κύριο ερώτημα δεν είναι αν έχει τις ικανότητες αυτές. Δυστυχώς, όλοι γνωρίζουμε ότι δεν! Ούτε καν εάν και πότε πρόκειται να αντιμετωπίσει τις ήδη πιεστικές ανάγκες των κατοίκων. Γιατί όσο και να διαλαλεί ότι έχει την σχετική βούληση και ότι – να! – ξεκινούν οι ‘μεγάλες’ πρωτοβουλίες, οι πράξεις δείχνουν το αντίθετο. Οι λακκούβες είναι πια απειλητικές, ο εφιάλτης των σκουπιδιών παραμονεύει οι λογαριασμοί του νερού εξαγριώνουν, τα δημοτικά τέλη στα ύψη, ο ελλιπής φωτισμός στα χωριά μας είναι μια πραγματικότητα , λες και ζούμε στην δεκαετία του 1960, τα (περιορισμένα) συνεχιζόμενα έργα προξενούν κομφούζιο, τα προβλήματα σε σχολεία δείχνουν ανεξήγητα δυσεπίλυτα, οι πολιτιστικές εκδηλώσεις και οι φιλο-περιβαλλοντικές δραστηριότητες μοιάζουν να απευθύνονται στον … ‘κανένα’, οι   άδειες καταστημάτων δίνονται με τρόπο περίεργο που εγείρει ενστάσεις και πρόστιμα σε μαγαζιά γίνεται απόπειρα να σβηστούν και άλλα πολλά... Μάλιστα, τα φαινόμενα παράλυσης είναι ακόμη εντονότερα μετά την αποχώρηση από την πρώτη γραμμή   βασικών μοχλών του 'συστήματος'.

Νομίζω ότι το βασικό ερώτημα σήμερα είναι εάν και κατά πόσο η δημοτική αρχή είναι πλέον σε θέση να κατανοήσει αυτή την ίδια την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που διαμορφώνεται καθημερινά από προβλήματα και απαιτήσεις, που συσσωρεύονται διαρκώς σε όλους σχεδόν τους τομείς λειτουργίας του δήμου. Μια πραγματικότητα που αναδεικνύει την ασυνεννοησία, την ανοργανωσιά και την προχειρότητα σε όλους τους κρίσιμους τομείς. 

Μια πραγματικότητα που στέλνει διαρκώς μηνύματα απομόνωσης της δημαρχίας από τον κόσμο – δεν είναι διόλου τυχαία η ελάχιστη συμμετοχή του κοινού στις έως τώρα δραστηριότητες που (υποτίθεται ότι) απευθύνονταν σ’ αυτό. Μια πραγματικότητα (κοινωνική και υπηρεσιακή) που ανταποδίδει συλλογικά την υπεροψία και την απαξία με τις οποίες η ανεπαρκής και αυταρχική διοίκηση την αντιμετωπίζει μέχρι τώρα.

Όλο και περισσότεροι δημότες και κάτοικοι, εκπρόσωποι φορέων και τοπικοί παράγοντες , αλλά και δημοτικοί σύμβουλοι έχουν αρχίσει να κουβεντιάζουν - φωναχτά πλέον - “πόσο έξω έπεσαν” και να αναρωτιούνται “τι μπορεί να γίνει”. Στα ερωτήματα αυτά προσθέτω και μερικά ακόμα: Σε ποιο τρίμηνο, εξάμηνο ή χρόνο πρόκειται να καταλάβουμε ότι οι προσδοκίες λογοδοσίας ή έστω ανασύνταξης και βελτίωσης δεν έχουν πια κανένα νόημα; Πότε σκοπεύουμε να πούμε ‘φτάνει πια’ στην αχρηστία και την αδιαφορία για τα βασικά και τα στοιχειώδη; Σε πόσα τέρμινα πρόκειται να πάρουμε χαμπάρι ότι κάποιοι έχουν έρθει σ’ αυτό το 'πανηγύρι' με αποκλειστικά ιδιοτελείς σκοπούς; Όσο αργούμε, τόσο περισσότερο χάνουμε την αξιοπιστία και την αυτοεκτίμησή μας. Όσο αργούμε, τα συσσωρευόμενα προβλήματα γίνονται πιο δύσκολα και η υπομονή μας πιο λιγοστή. Όσο αργούμε, τα κοινά μας χρήματα λιγοστεύουν και σπαταλιούνται για άλλους στόχους.

Θέλουμε στ΄αλήθεια κάτι τέτοιο; Αν όχι, ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Όλοι!

Σχολιαστής